قم نامه

سلام

هفته ای که گذشت باز هم از شیرین ترین هفته های زندگیم بود

بهونه اش این بود که بیام مرکز مدیریت و پیگیر مسائل تحصیلی باشم

دوتا حسن و دوتا کاظم ویک حامد

اون طوری که به حامد گفت باید بگم

ده تا کاظم و پنج تا حامدو شش تا حسن

از همون اولش همه می خندیدیم وهیچکدوم نمی خندیدیم

توی بیابون همه می خواستند وانمود کنند که اصلا احساساتشون برانگیخته نشده

نمی دونم چرا همشون زیر چشمی به آسمون نگاه می کردند

همه راه رو خودم پشت فرمون بودم

رسیدیم ؛ همه خوابیدند ولی من بیدار موندم صبح شد و من و دوتا کاظم ها رفتیم بیرون ، کارها که انجام نشد اما بد هم نبود قرار شد یک شب دیگر هم مهمون حامد و حسن باشیم

بازهم موندیم وبازهم من نخوابیدم

بدجوری احساس تنهایی میکنم حتی بین این همه خوب و خوبی ؛ با کوچکترین حرکتی رنجیده می شم

عذاب میکشیدم از اینکه همه را به زحمت انداخته بودم اما خداییش لذت عجیبی داره اینکه بفهمی رفقایی داری که به خاطرت دو روز همه زندگیشون رو خراب میکنند

حامد را از صبح دیگه ندیدیم اون از همه زودتر از من خسته شد حق هم داشت

ظهر آخر رفتیم رستوران جم و خلاصه هر چی ته کیسه داشتیم تکاندیم البته به دعوت حسن آقا رفتیم اما ….

همه راه رو باز خودم نشستم ؛ کاظم ها ناراحت بودند از ناراحتی من

کاظم همه اش بهم میگفت حتما قسمت نبوده ؛ آرومم می کرد آخه من خیلی دوستش دارم

توی دلم یه جوری احساس لذت و دلشوره با هم درمی آمیخت

دلشوره اش وقتی تصمیم را در مورد قم نرفتن گرفتم از بین رفت اما لذتش راستش هنوز زیر زبونم هست

بین این همه رفیق اگه تو نباشی انگار هیچکس نیست!

مال هیچکس نیست!

نبودی!!؟