داستان نوشتن

سلام

وقتي بين دو چيز را فاصله مي گيرد معلوم نيست كه ديگر كي اين فاصله رخت بربندد.
داستانِ نوشتن من هم همين‌طور است . وقتي به هر دليلي فاصله بيافتد بين من و اين‌جا ديگر خيلي سخت است بازگشت.
كلي مطلب آماده كردم . مطالبي كه شايد اگر اين فاصله نبود هر كدام يك موضوع داغ بود براي من.
اول از همه اربعين حسيني . چند مطلب از آسيب شناسي جبهه‌ي فرهنگي انقلاب اسلامي نوشتم توي دفترم كه شايد مي شد براي وبلاگ هم بهش فكر كرد. ديدن فيلم سرگيجه‌ اثر كم نظير آلفرد هيچكاك و تاثيرات سرگيجه‌ي اسكاتي روي من .
خيلي هاش سخته نگفتنش . براي نگفتن خيلي‌هاش هم قول دادم . شايد اگر هزارتا فيلم مي‌خواستم نقد كنم توي «من و من» مي نوشتم اما بي‌شك سرگيجه‌‌ي آلفرد هيچكاك جاي نقد و توضيح و تطبيقش فقط «من و او»ي تعطيل شده‌ي منه .
دنياست ديگر . سرگيجه گاهي عاشق را رسوا مي كند و گاهي معشوق را .
گاهي سرگيجه كاشف عشقت مي شود و گاهي راهت را مي‌بندد .
تايپ يك دفتر خاطرات چند وقته خيلي به سرگيجه كشانده مرا .
كشاكش عجيبي است اما فكر مي كنم دارم راهم را پيدا مي كنم .
من كه هميشه ملتمس دعاي شما بوده‌ام اين بار هم مرا به نيايش‌‌هايتان اميدوار كنيد.

همين! مال هيچكس نيست!