تجلي خدا

سلام

خدا براي هر كسي در چيزي تجلي مي كند ؛ تجلي خدا براي من چشمان خسته‌ي او بود.
اشكال اين بود كه صاحب چشم را اشتباه گرفتم والّا آن چشم‌ها عاشق شدن داشت به خدا .

داشت با ذوق برايم از گذشته‌اش مي‌گفت. بين حرف‌هايش صحبت چشم شد .گفت چشمان امام زمان خيلي زيباست . من و تو تحمل ديدن آن‌ها را نداريم . مي‌گفت از دو حالت خارج نيست . يا اين‌كه با ديدنشان مشرك مي‌شويم و مي‌گوييم اين نمي‌تواند غير از خدا باشد و يا اينكه دچار حسادت مي‌شويم و همان مي‌كنيم كه عمرو ابوبكر كردند.
توي سرم مدام مقايسه مي‌كردم . نه؛ من هرگز حسادت نكردم . من عبد او شدم .

ياد چشم‌هاي قهوه‌اي و خسته‌اش افتاده بودم . امام رضا هم بود اما انگار خدا از اون چشم‌هاي خسته مرا صدا مي‌كرد . مست نگاهش بودم و آرزو مي‌كردم عينكش را بردارد تا بهتر خدا را ببينم . وقتي نشستيم دست كرد و چشمانش را برهنه كرد . كمي نق زد كه ببين كج شده . ببين چقدر چشمهايم ضعيف شده . ببين خسته‌ام كرده . ببين مي‌خواهم عينكم را عوض كنم . ببين …؛ ومن نمي‌ديدم
عينك را گرفتم و توي چشم‌هاش خيره شدم .
خدا چه چيز مي‌خواست به ما بفهماند ؟ حالا كسي عبد چشمان خسته و خسته كننده‌اش شده بود. چشماني كه بين آن همه كمال شايد ضعفش به حساب مي‌آمد. چشماني كه حفظ قرآن ضعيفش كرده بود … براي او چه درسي داشت به خودش مربوط است اما براي من اين درس شد ؛ حالا بعد از اين همه وقت صاحب چشم را پيدا كردم . شايد هنوز هم به انگشت اشاره خيره شده ام و هنوز هم نديده‌ام كجا را اشاره مي‌كند . خدايا اگر تو صاحب آن چشم‌هايي دستت را بلند كن . بيا و جان مرا با آن چشم‌ها با هم بگير. فكر مي‌كنم ديگر وقتش شده كه كنارت به وصالش برسم .اشكال من اين بود كه به آن چشم‌ها دل بسته بودم . همين كه به غيرش دل ببندي خدا آن‌را ازت مي‌گيرد . حق دارد . بهش بر مي‌خورد من باشم و تو دل بر غير ببندي!؟!؟  اما خدايا اون غير نبود . خدا بود باور كن.

بله . ابوالفضل با ذوق از خاطراتش مي‌گفت و من حسرت مي‌خوردم كه شرم اجازه نمي‌دهد من هم مثل هر كسي از گذشته بگويم.
از اين شرمندگي نفرت دارم
وحشت كرده‌ام كه نكند فردا نيز از امروز شرمسار باشم.

همين!‌مال هيچكس نيست!