گيج خوابم…!

سلام

نوشته بود : ما در این گردی ثابت شده ، کجا می خواهیم برویم که خیال کنیم به جای جدیدی رسیده ایم ؟ ‌پایان تمام راه ها ، درست همین جاست !

برايش نوشتم : حالا که «شدن» ما راهی جز این «بودن» لعنتی را نمی پاید . برای چه به دنبال «شدن» هر روز صبح گیج گیجی سر را تا پای دستشویی تحمل کنم؟!
از گيج خوردن بعد از خواب هايم متنفرم آنقدر كه اصلا گاهي به همين دليل نمي خوابم . خصوصا وقتي كه يك شكم سير نخوابيده اي و اضطراب امتحان وادارت مي كند ميان خواب ليلي و مجنون بيدار شوي و وضو گرفته و نگرفته پاي كتاب هاي مزخرف درسي ات بنشيني .
خوب شد اين تهوع هاي اين چند روزه مرا از درس خواندن و امتحان دادن چند صباحي راحت كرد . بوي گند بيمارستان و صداي دلخراش گريه ي بچه هايي كه از سوراخ شدن فرياد مي زنند ؛ اگر چه تحملش هميشه برايم زجر آور بوده اما به فرار از اين سرگيجه ها مي ارزد . دكتر لطف كرده و برايم داروهايي نوشته كه هر كدامش به قاعده ي يك نخود زهر ماري خوابت مي اندازد . چه فايده ! باز هم بعد از 12 ساعت خواب روي تخت بيمارستان ، به وقت خداحافظي از پرستاران مه رو سرگيجه ها به سراغت مي‌آيند و چشمانت را به چپ و راست گشادي پلك هايت مي كوبند .
فايده ندارد ! اين بار ديگر از ترس سرگيجه ها خواب را بر خودم حرام نمي كنم
اين بار مي خواهم بخوابم و هر گز بيدار نشوم .
خصوصا كه حالا قرار است «شدن»ي مرا نباشد.

همين! مال هيچكس نيست!