اشك و رسوايي

سلام

اگر بگويم باز به ياد تو افتاده‌ام دروغ است
معلم فارسي‌مان و همه‌ي ديگر معلمانم فقط همين را خوب يادم داده‌اند كه «ياد هميشگيِ تو ديگر خطورنمي‌خواهد»
براي تو گريستن هم بهانه و وقت نمي‌شناسد
براي تويي كه هميشه در ذهن و دل مني ديگر به ياد افتادن چه معني دارد؟!
دوباره كاشان!
من و امتحانات شهريور ماه . اما شهريور و خرداد و هيچ‌يك ازماه‌هاي شلوغ زندگي نمي‌توانند تو را از ذهن من بيرون كنند
مي‌گفت امتحان الهي دو فصل دارد
فصل راحت و فصل سخت
برخي فصل راحتي (وصال يا شايد هم سيري) يارند و فصل سختي همه چيز را فراموش مي‌كنند
برخي هم فصل سختي (دوري يا شايد هم گرسنگي) يارند و از تو استمداد مي‌كنند اما وقت راحتي فراموشت مي‌كنند
خوب شد اين همه درس خداشناسي خوانده‌ام . حالا آنقدر بلدم كه بتوانم تو را هيچ فراموش نكنم .
آنقدر كه لااقل گاهي به خودم طعنه بزنم كه» ظاهرت پرچم باطن و باطنت جان ظاهرت» نيست…!
آنقدر كه خورده بگيرم به خودم از اين‌كه حضور تامت را درك نكرده‌ام و تلاش مي‌كنم براي رسيدن به همه چيز ؛ وصال ، سيري ، دوري ، گرسنگي ، ظاهر ، باطن ، حضور و…
هر طور كه دوست داري نگاه كن . من نگاه كردنت را دوست دارم با همه‌ي طرزهايش و همه‌ي عينك هايت …
من دوستت دارم
اين روزها خيلي خسته ام
رد شدن محتاطانه‌ي دوستان از جلوي در حجره‌اي كه از آمدن مزاحم قبلي نيمه باز مانده و سرك‌هاي به زعم خودشان يواشكي و علاقه‌ي بي حدي كه نشان مي‌دهند به تماشاي صحنه‌ي تكراري دراز كشيدن من و شعر خواندنم آن هم با جريان اشك هايي كه هيچ اختيارشان را ندارم …. عجيب رسوايي برايم به بارآورده
حالا حق دارم خسته باشم؟
همان داستان جذام است و بوي كافور

همين! مال هيچكس نيست!