غزه و یک آرزوی همیشگی

سلام

یادآوری تولد قمری‌ام ، همیشه برای من موضوعی دردناک بوده .
من متولد ماه منحوس صفر هستم . این‌که نبی اکرم صلوات‌الله‌علیه به چه دلیلی این ماه را نحس خوانده‌اند مورد بحث من نیست . این‌که از موقع تولد من تا ایام عزاداری امام حسین علیه‌السلام قریب به یک سال فاصله بوده و هیچ هیئتی حاضر به داشتن علی‌اصغر یک ساله نشده و خب من هیچ‌گاه نتوانسته‌ام علی‌اصغر هیئتی باشم ؛ این برای من از هر نحسی نحس‌تر است .
اما از همان اوقاتی که دست بابا را می‌گرفتم و راه هیئت محله‌ی‌مان را پیش می‌گرفتم ! همان وقت‌ها که گاهی بین راه خسته می‌شدم و بابا بقلم می‌گرفت …
از همان وقت‌ها که یک زنجیر چهار یا پنج رشته‌ای برای عزاداری داشتم و یک پیشانی بند یازینب سلام‌الله‌علیها … همیشه شب‌های حضرت علی‌اصغرعلیه‌السلام برایم زیباترین شب‌ها بود . شاید آن وقت‌ها تماشای یک نوزاد در آن هیبت تسلای درد بی برادری‌ام بود اما بزرگ‌تر که شدم وقت تماشای علی‌اصغرها آرزو می‌کردم محرمی را ببینم که در آن صاحب یک نوزاد به نام حسین باشم و شب حضرت علی‌اصغرعلیه‌السلام قنداقه‌اش را به دست مداحی بدهم و پای روضه‌اش زار بزنم …
امسال شب آقاعلی‌اصغرعلیه‌السلام آمد و من هم صاحب محمد‌حسین شیرخواره‌ای بودم که همه چیزش محیای علی‌اصغر شدن بود . حتی اول محرم به هزار ذوق برایش لباس سیاه عربی و پیشانی بند سبز تهیه کردم ….
فرودگاه مهرآباد و شوق سفر به کربلای غزه …
محمد حسین و مادرش حتما به خاطر دست تنهایی امشب هیئت نمی‌روند .
این آرزو به گور رفت …
خداوند اسرائیل را به گورستان تاریخ ببرد.

نمک‌پاره

همین! مال هیچکس نیست!