يك سال

سلام

امروز از تولد تو درست يك سال گذشته
حالا به نظر من هر آنچه مي‌بايست بلد باشي ، ياد گرفته‌اي …

اندكي راه رفتن
آنقدر كه هر از گاهي به زمين بخوري
شايد اينطور زمين خوردن و زمين خورده‌ها را فراموش نكني

اندكي حرف زدن
آنقدر كه فقط كمي بتواني از شدت گرسنگي  و خواب‌آلودگي غر بزني
شايد اينطور مدام چشمانت محتاج اشك شوند و گريه را فراموش نكني

اندكي غذا خوردن
آنقدر كه فقط كار شستنت را براي پدر و مادر سخت كند
شايد اينطور براي سير شدن مستغني از شير مادر نشوي و مادرت را فراموش نكني

و بسيار اندكي‌هاي ديگر كه واقعيتش دوست دارم هميشه اندك بمانند
دوست دارم و مي‌ترسم از اندك نماندن آن‌ها و اينكه تو هم از افزون شدن آن‌ها سود نبري
نگران اين هستم كه روزي براي بيش از ‌اين آموخته‌هايت خوشحال نباشي
نگرانت هستم
بيا و به خاطر دل بابايت يك ساله بمان

اما پسرم !
با همه‌ي اين‌ها خوب مي‌دانم كه يك سالگي خانه‌ي نهايي تو نيست
كودكي ، نوجواني ، جواني ، ميان‌سالي و حتي پيري‌ات نيز همين‌طور است
اصلا دنيا همه‌اش راه است
يك سالگي‌ات
نه به قدر يك خانه‌ي ابدي
كه به قدر يك چادر مسافرتي
به قدر يك توقف كوتاه در راهي پر ابتلا و انشاءالله بي بلا
مبارك
اميدوارم براي رسيدن به خانه‌ي ابدي‌ات توشه‌ي كافي برداري

همين! مال هيچكس نيست!