دود ؛ مرا یاری کن

سلام

قال رسول الله:

اذا ارادلله بعبد شرا جعل فقره بین عینیه

رسول خدا فرمودند:

وقتی خداوند برای بنده ای اراده شر کند قرار می دهد فقرش را جلو چشمانش

تو که برای من بد نمی خواستی!

چرا اینقدر بی کس ام را به رخم می کشی!؟

فقر من ؛ فقر من ، چیزی به ذهنم نمی رسد . از کجای فقرم بگویم . ای بابا سرگیجه مثلا امشب عید است هااا!

وقتی حرف ها چه زدنش و چه شنیدنش به هیچ درد نمی خورد وقتی هیچ حرفی آرامت نمی کند … هیچ وقت نشده بود تمام توتون پیپم را یک جا بکشم و همه دودش را بخورم . نیاز به سرگیجه داشتم . این دود به هیچ درد من نخورده فقط گاهی که خیلی دود می خورم یک جور غریبی به سرگیجه ام کمک می کند . هر کامی که بیشتر می کشیدم ، کیف و کفش هایم سنگین تر می شد . چشم هایم سر جایش می لرزید . نمی دانم چشم هم مثل دل وقتی می لرزد محکم می شود یا نه .

به زور بین عروسک های دست فروشی که داد می زد : شب عیده . حراجی …. دوتا عروسک پیدا کردم . یک آقا فیل که از بس دروغ گفته دماغش دراز شده و یک جوجه که مثل روز اولی که دیدمش روسری آبی به سر کرده . جوجه خانمی که الآن رو به روی من توی حرم خانم معصومه نشسته و با همان یک چشمی که ندارد به من خیره شده. آره یک چشم بیشتر ندارد.

این را می فهمم که آدم تا عاشق نباشد نمیتواند قلم دست بگیرد و بنویسد. می پرسی از کجا؟ از اینی که الآن دستم به نوشتن نمی رود . تمام خلقت را با دلم جستجو می کنم ولی اثری از کسی یا چیزی که دل در گروش داشته باشم نیست. آری حقیقتا من عاشق هیچکس نیستم . وقتی نیستم به دلیل یک سری فعل و انفعالات شیمیایی وققنوسی نتیجه میگیرم که هیچ وقت هم عاشق نبوده ام . به شدت بوی دود می دهم . هیچ خبری از دنیا نیست . هنرمند که نیستم تا داستان پست مدرن بنویسم که نه واقعه ای درش باشد و نه اثری . بزرگ هم نیستم که به قولی اوهوم گفتنم هم برای کسی اثر هنری بشود. از چه بنویسم .

هر چه دود می خوردم با حیرت به کیفی که هر لحظه سنگین تر می شد نگاه می کردم و این احساس بیشتر درم زنده می شد که همه سنگینی کیف و کفش و پلک هایم مال خاطراتی است که به دوش می کشم

یک نتیجه اخلاقی و یک آرزو

1- شاید اگر فیل ها گوش های بزرگی نداشتند آنقدر مجبور نبودند دماغ های بزرگی داشته باشند

2- کاش هیچ جوجه ای یک چشم نبود .

همین. مال هیچکس نیست !