منتخب می کنیم!

سلام

هیچ وقت آرزو نکردم مطالب وبلاگم خوانده شوند ، اما در مقابل همیشه دوست داشتم کسی که می خواندشان درست این کار را انجام بدهد .
خیلی ساله که می نویسم . یعنی از سال اول دبیرستانم شروع شد ، اولش سررسیدی و دفتر خاطراتی بود اما از سال دوم دبیرستان به نت کشیده شد .
اولش تالار گفتمان رهپویان وصال بود و بعدها یکی دوتا وبلاگ
یادم نمی آید چند بار اما چند دفعه ای وبلاگ هایم را حذف کردم و از نو نوشتم . حتی آنهایی را که هیچکس ، هیچ وقت آدرسشان را نداشت
شاید برای این بود که فکر می کردم راه را اشتباه رفتم
شاید از ترس رسوایی بود
شاید به درخواست اویی بود
شاید به خاطر تهمت ها و نهیلیست نامیدن هایم بود
اما مطمئنم این ها هر چه هست دلیل دوم بود و دلیل اولش این بود که احساس می کردم نت گنجایش حرف زدن ندارد
گنجایشش خیلی از سررسیدهایی که سال 81 از یک دستفروش یک جا خریدم کمتر هستش .
هنوز هم همراهم هستند . سررسید هایم را می گویم .
یک هفته کارگری کردم ، در بدترین شرایط ممکن و از پولش که مطمئن بودم حلال حلال است دو چیز خریدم
یک کفن و همین 7 تا سر رسید که اصلی ترین محرم های رازم هستند .
دلیل اینکه این وبلاگ کمی بیشتر از الباقی عمر کرده این نیست که این وبلاگ ظرفش بزرگ تر بوده. این جا حرف ها از بس دورند کوچک شده اند .
با این حال و با این که می دانم کوچکند همیشه دوست داشته ام وبلاگم درست آنطور که می خواهم خوانده بشود .
از اول تا آخر
چه کسی این همه وقت برای خزعبلات من می گذارد؟
اوایل تمام مطالبم را توی یک صفحه جمع کرده بودم و وبلاگم ورق نمی خورد . دوستان اعتراض کردند که سرعت نتمان پایین هستش و وبلاگت لود نمیشه . می دانستم با ورق خوردن وبلاگم نوشته های قبلیم فراموش می شوند اما قبول کردم . و الان پشیمانم . اگر کسی می خواهد این جا برای این نوشته ها نظر بدهد خوب است که اول از اول اول نوشته های این وبلاگ را بخواند . از نوشته ای که آن شب حسن برایم اینجا زدش . نیمه رمضانی که گذشت .

خدایا از خودم متنفرم . اما نوشته هایم را . همه شان را واقعا دوست دارم .
امروز وبلاگم را منتخب کردم . توی قلب خودم .
و این انتخاب به خاطر شباهتی است که بین احساسم وقت خواندن تمام مطالبم از اول تا اخر وبلاگ و احساسم وقت خواندن یا نوشتن سررسید هایم وجود دارد .
به هر حال زیاده خواهی و خود تحویل گیری مزمنم را ببخشید . حرف دلم را زدم

همین! مال هیچکس نیست!